Tá sé riachtanach go mbeadh aistritheoirí, fágann sé go bhfuil reimse amháin den saol a bhfuil an Ghaeilge in ann plé leis i cgeart. Da gcrimfí é níorbh fhada go gcreimfí a lán áiteanna eile, cúirteanna.
Rud eile de, is mian liom go mairfeadh an Ghaeilge slán. Conas mar a bheadh sí gan tacaíochtaí stáit? Tá sampla breá ar leic an dorais againn in Albain. Tír a raibh cuid mhór níos mó cainteoirí dúchais acu 100 bliain ó shin. Tá an teanga nach mór imeallaithe ar fad. Cabhraíonn an tacaíocht stáit le cinntiú nach ndíothaítear teanga ar fad ar fad.
Ilteangachas mar sprioc shoiléir, ach chun sin a chnntiú do na teangacha mionlaithe
Cuid den fáth nach n-úsáidtear an teanga i suímh oifigiúla ná nach bhfuil a leithéid ann cheana. Is féidir a rá gur loighic an fháinne fhí é ach cinnteoidh sé seo go mbeidh tuilleadh daoine ar a gcumas sina dheánamh.
Ós rud é go bhfuilimid ag íoc as 24 teanga cheana, ba chóir an stádas a lorg go cinnte. Bíonn cainíocóirí na hEireann ag íoc as teangacha uile an Aontais ach gan aon leas a bheith ann dóibh siúd a labhraíonn dhá theanga oifigúla an Aontais.
Tugann sé le fios gur gá tiontú ar ais chun an Bhéarla a thusicint, cé gur fíor seo anois is arís is ginearálú rómhór ar fad é seo. Níl slí ann don chaolchúis in argóint seo Uí Bhéarra.
Nuair a ghéilleann sé nach bhful ach dualgas teoranta ann deir sé “But is even this necessary?” ...the few people demanding Irish-language interaction with the state are usually Anglophones doing so on principle.” Bí cinnte go raibh daoine den tuairim chéanna nuair a daoradh Maolra Seoighe chun báis.
Leagan sé a mhéar ar chroí na ceiste nuair a luann sé an caidreamh mothúchánach leis an nGaeilge ach is mó ná sin é chomh maith.
